...xm... ti blepw edw... 27 martiou 2008? kai exoume??? 29 martiou 2009??? xm.... poly endiaferon....
mia anartisi kathe xrono den einai kai poly kalo skor....Katholou epimelis den eimai sto blog kai to kserw. Giati mipos eimai epimelis me kati allo aytes tis meres?
Ligo prin tin prothesmia gia tin ergasia Logistiki Kostous kai anti gia to "kefali mesa" egw tou edwsa kai katalave...
Omws to organwname edw kai mines.
H Mel perimene to podilato tis na erthei paketo apo to nisi. Tin prwti evdomada to amelisame. Tin deyteri evdomada imoun me 39 pyreto.Tin triti evdomada eixe trelo voriadaki kai den elege na vgoume stous dromous.
Alla simera.... itan idanika kai bgikame gia orthopetalies!
O kairos itan mountos, i gnwsti kai agapimeni synnefoula tis Thessalonikis (den kserw an to proevlepse i Petroula kai pws to periegrapse, dyskola to petyxaineis me ta logia....).
Mallon logw aytis tis synnefias den eixe poly kosmo eksw. Htan kai poly prwi otan ksekinisame, o kosmos ksenyxtaei kai ta Savvatovrada allwste, min blepeis emena pou to apofeygw epimelws ta teleytaia xronia....
Tin Rousidou loipon tin katevika patiti olo xara kai brio (ennoeitai ta matia anoixta). O dromos itan teleiws adeios apo aytokinita. Sto Megaro Mousikis me xtypise to aeraki kai eipa tin gnwsti ataka "wraia mera gia na zei kaneis".
Kai molis eida tin Mel na erxetai apo tin Martiou eipa "wraia mera gia na kanei kaneis podilatada me ton filo tou".
Eipa na tis deiksw ta limeria mou. Pws pernaw tis Kyriakes mou apo tote pou egina kai egw podilatissa.
Htan wraia! To limani kai oi geranoi fainotan amydra sto vathos, kapoioi ligostoi peripatites kai podilates diagrafontan san gkrizes figoures, o Thermaikos iremos kai akinitos, i mountada tis paei tis polis aytis.
To tsimentoteras-kamari tou atsalakotou-paralia einai ontws mia parafonia alla an koitas mprosta mporeis isws kai na prospoiitheis oti den to blepeis....
Poly grigora ftasame ston Voukefala kai ston Pyrgo kai sto gnwsto kafe mou kai kapou ekei eida kai ton gero Westie! Oiwnos???!! Synexizontas kataliksame mesa sto limani. Den eixa ksanampei. Moni mou fovamai ligo. Me tin parea konta mou omws kai me tis stales tis vroxis, oles oi apothikes me ta paratimena containers kai ta ypo kataskeyi sapiokarava mou fainotan poly goiteytika... Ftasame mexri kai to teloneio kai pirame ton dromo tis epistrofis, afou san sofes gries symperaname ta lathi tis zwis mas kai ta mathimata pou ayti mas didakse.
Pros megali mou ekpliksi i paralia den eixe kosmo kai pali....Phrame efhmerides, hpiame kafe. Xazepsame tous komparsous pou gyrizan tainia. Kryftika pisw apo to periodiko mou kai gelasa otan i diplani violeti optasia etwn 65+ tilefwnise stin kolliti tis (i opoia eixe mallon agnoia peri allagis wras): "pou eisai bre se perimenw edw sto kafe edw kai mia wra ela ela..."!!! :)
Pairnontas ton dromo tis epistrofis enas mparmpas perpatouse mesa ston podilatodromo. Ton koitaksa perierga kai nomizw pws ki aytos ntrapike ligo kai mou egnepse me sympatheia. H Mel edwse ena kerma ston melampso akornteonopaixti. Mia mikri mpoumpou pasxize na isorropisei panw stis voithitikes tis rodes.
Symperana once again oti ayto to kyriakatiko mou me kanei kai niwthw oti yparxei mia elpida kai gia mena kapou. Kai gia sena. Kai gia olous. Mporei na min einai ontws alitheia, alla toulaxiston etsi fortizw tis mpataries kai trexei pio kala i ebdomada.
Ananewsame to rantebou kai, xwrisame.
Pisw apo tin Sofouli zilepsa kapoies polykatoikies me megala mpalkonia kai thea. Kapou ekei sto Vyzantio agapisa tin geitonia mou. Kai telika, kalampourizontas me ton periptera kai ton anthopoli ekleisa tin Kyriakatiki prwini podilatada mou.
K a l i m e r a !

reunion vol.1

Φυσικά όπως πριν από κάθε ταξίδι, παρατηρήθηκε ο πανζουρλισμός της βαλίτσας. Ως συνήθως, η ώρα είχε πάει 8 το βράδυ δεν είχα πακετάρει ούτε μισό βρακί. Είχα και εκείνες τις συνεντεύξεις να πάρω (οι οποίες με στήσανε κιόλας) είχαμε και εκείνες τις διακοπές ρεύματος... Το σύμπαν όπως είπαμε.... Θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα....
Τώρα που είπα βαλίτσα... Μεγάλη η χάρη σου Βουλουβούτη που για να φέρω τα μακαρόνια για το παστίτσιο σου και τα κριθαράκια με "φώτισε" ο θεούλης και πήρα την βαλίτσα-ντουλάπα η οποία από μόνη της ζύγισε χαλαρά μια 8άρα κιλά....! Το μετάνιωνα (και η Μελίνα επίσης) την ώρα που την σουρμαλούσα στα άδυτα του παριζιάνικου μετρό αλλά ήταν πολύ αργά... Η μαμά φυσικά για άλλη μια φορά είχε δίκιο, αλλά ρε παιδιά, παστίτσιο με σπασμένα μακαρόνια δεν γίνεται, γίνεται???
Όλως παραδόξως, στις 11 το βράδυ είχα τελειώσει. Μπάνιο, πιστολάκι το μαλλί, γαλλικό μανικιούρ εξπρές, καληνύχτες και φιλάκια με το αμόρε, κάτι ψιλοξεμαλιάσματα με την μανούλα μου και.... ζζζζ. Ανήσυχο βέβαια ήταν το "ζζζ" γιατί ως γνωστόν σε κάθε ταξίδι ή εκδρομή βλέπω πάντα τον εφιάλτη ότι ξυπνάω αργά ή ότι χάνω την πτήση και γι'αυτό δεν μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος πότέ. Με το που άκουσα το ξυπνητήρι σηκώθηκα σαν ελατήριο, ντύθηκα, πλύθηκα, έβαλα την οδοντόβουρτσα μου στο νεσεσέρ και κάλεσα το ταξί μου. Το μόνο που θυμάμαι (εκτός από το άγχος στο ζύγισμα στο check-in) ήταν η ανακοίνωση της προσγείωσης στο ΕλΒελ!
Εκεί περίμενα να έρθει η Δέβλιο. Φυσικά ως γνωστόν, με το που κοιταχτήκαμε αρχίσαμε να κάνουμε τον (γνωστό πια) Ινδιάνικο χορό. Στα γονίδια να οφείλεται κι αυτό άραγε? Και ποιά από όλες επιτέλους αποφάσισε ότι πρέπει να χοροπηδάμε αμα τη συναντησει μας??? Ο αστυνομικός προφανώς μας πέρασε για νοητικά καθυστερημένες, αφού μας άφησε παρκαρισμένες μπροστά στην έξοδο για τουλάχιστον 20' χωρίς να σφυρίξει! Περιττό να αναφέρω ότι με το που κοιταχτήκαμε αρχίσαν να τρέχουν τα ζουμιά. Έχουμε καταντήσει γραφικές σε αυτό το αεροδρόμιο με τις κλάψες μας. Μου αρέσει όμως! Και ξέρω ότι αρέσει και στην Σο!!! Δεν αρέσει σε καμία άλλη αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει!!! Βέβαια ΤΟ ζουμί έπεσε μόλις η Σο με πληροφόρησε ότι θα γίνει μανούλα!!!!!! Εκεί έπεσε και Ινδιάνικος αλαλαγμός αν θυμάμαι καλά!
----Παρένθεση για την φίλη Σοφία----
Δεν πρόλαβα να το καλοσκεφτώ αλλά η χαρά μου ήταν πηγαία. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι το ήξερα κατά κάποιο τρόπο. Απλά ήταν σαν να ήθελα να σε ακούσω να μου το λες. Γι΄αυτό και τις προηγούμενες εβδομάδες Σοφία σε σκεφτόμουν συνεχώς έγκυο, σε σκεφτόμουν πώς θα είσαι μανούλα και γενικά η εικόνα που είχα για σένα έκλινε προς την μητρότητα και αν θυμάσαι καλά σε είχα πρήξει κιόλας. Λίγο νωρίς ήρθε η εγκυμοσύνη ίσως, γιατί όπως σου είπα κι εγώ και άλλοι θα προτιμούσα να χαρείς ακόμα περισσότερο την "ελευθερία" σου αλλά αφού τώρα ήρθε αυτό το πολύτιμο αγαθό σου εύχομαι να το απολαύσεις και να σου πάνε όλα καλά μέχρι το τέλος. Ή μέχρι την αρχή???!!?? Την άποψη μου για την οικογένεια και τα παιδιά την ξέρεις και εσύ και όλοι, οπότε δεν χρειάζεται να σταθώ σε αυτό. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν θα μπορώ να ζω αυτή την τόσο σημαντική φάση της ζωής σου από κοντά. Για άλλη μια φορά σε μισώ και θέλω να σε μπατσίσω και να σε φτύσω που είσαι μακριά (και μαζί με σένα και αυτόν που σε πήρε μακριά!) αλλά δεν θα το κάνω γιατί σε αγαπώ γιατί είσαι φίλη μου όπου και να είσαι. Να προσέχεις τον εαυτό σου και να μαζέψεις δυνάμεις γιατί σε περιμένουν καινούρια όμορφα άγνωστα πράγματα. Επίσης τώρα θα δεις την γλύκα που θα χαζεύεις τις βιτρίνες με τα είδη μπε-μπε που εμένα με κοροϊδεύατε χρόνια τώρα!
----Κλείνει η παρένθεση----

Αφού αποχαιρέτησα την Σο (η κατάρα του να αποχαιρετάω κόσμο που λέγαμε.....) στρώθηκασε μία καρέκλα και περίμενα την αδερφή Μελ να έρθει από Μυτιλήνη.

Μόλις βγήκε από τις αφίξεις ήταν σαν να βγήκε ας πούμε από τη τουαλέτα της καφετερίας που πίναμε καφέ πριν λίγο. Εντάξει, είχαμε βρεθεί πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη, αλλά ρε γαμώτο αυτό με τις φίλες μου παραείναι παράδοξο. Ποτέ μία αμηχανία? Ένα κενό? Τίποτα πια??? :)
Απο εκείνο το σημείο ξεκίνησε και επισήμως το reunion μας!
Φέραμε βόλτα όλο το The Mall και προσπαθούσα με μανία να πείσω την Σαμ(άνθα) να μην ψωνίσει τίποτα. Ποιά, εγώ! Κι όμως. Της επέτρεψα να αγοράσει την μάσκα ύπνου όμως. Γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν τις ξαναβρίσκεις. Όλη την ώρα μιλούσαμε ακατάπαυστα, σαν κοριτσάκια που συναντιούνται ξανά στο σχολείο τον Σεπτέμβριο και διηγούνται η μία στην άλλη τις περιπέτειες του καλοκαιριού. Δεν ξέραμε τί να πρωτοπούμε. Τα είπαμε όλα. Χύμα! Παλιά τα λέγαμε λίγο πιο φιλοσοφημένα. Και καλά... Τώρα νομίζω είμαστε σε άλλο επίπεδο επικοινωνίας. Χωρίς φρου φρου κι αρώματα, χωρίς ωραιοποιήσεις στον λόγο μας, απλά και συγκεκριμένα. Για τους πρώην, για τους νυν, για τους επόμενους. Για μένα, για εκείνη, για τις άλλες. Για όλους και για όλα. Και το γεγονός ότι είμασταν μακριά από τις βάσεις μας ήταν καταλυτικό. Δεν είχαμε τίποτε άλλο να κάνουμε! Αυτός ήταν ο σκοπός μας! Όταν πήγε για τσίσα, ενώ την περίμενα, στάθηκα και αναλογίστηκα ότι αυτό το ταξίδι ήταν ακριβώς αυτό! Δεν είχαμε τίποτε απολύτως να κάνουμε, εκτός από το να ζούμε την στιγμή, χωρίς να σκεφτούμε δουλειές, σπίτια, γκόμενους, τίποτα. Είμασταν η μία για την άλλη και μαζί για να γεμίσουμε μπαταρίες και για να αναπληρώσουμε το κενό που υπάρχει στην ζωή μας! Έτσι κάπως κύλησε η μέρα μας. Μπιρ μπιρ και γέλια. Και ύπνο στο αεροπλάνο. Πολύ ύπνο.
Και πλαστικοποιημένες κάρτες με οδηγίες προς ναυτιλωμένους (Μελ για σένα και στην κόλαση, πλέον είναι guarantee). Και πολύ - μα πάρα πολύ - αγάπη.

Στο Παρίσι φτάσαμε βράδυ. Ένα πολιτισμικό σοκ το πάθαμε με την ψύχρα. Αλλά δεν μας ένοιαξε και ιδιαίτέρως. Το Car Air France ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Αυτή η βραδινή διαδρομή ήταν ωραία για intro. Το πιο κουλό ήταν βέβαια ότι μόλις βολευτήκαμε στις θέσεις μας στο λεωφορείο ξαφνικά είδαμε στην οθόνη τα π ι τ ό γ υ ρ α και τους σ ο ύ β λ α κ ο υ ς να δίνουν και να παίρνουν! Διαφήμιση "Visit Greece"???!!!?? Οιωνός or what????

Ο Jeremy μας υποδέχτηκε με χαρά (Δεν ήξερε με τί είχε να κάνει, γι'αυτό... Η γνωρίμία στον γάμο της Σοφίας βέβαια ήταν ένα κλου, αλλά μάλλον θα πίστευε ότι κάτι είχαμε πάρει τότε και είμασταν έτσι....). Το ίδιο και η μαμά και η γιαγιά του, στην σύντομη συνάντηση που είχαμε! Αυτές με το δικιο τους, είμασταν και οι δύο κόσμιες και γλυκύτατες. Αμά θέλουμε εμείς.....!
Το δείπνο μας ήταν ήρεμο και χαλαρό, σε μία αμερικανιά εστιατόριο-μπαρ. Την βραδιά μας χάλασε λίγο η ξινίλα της πεθεράς της Χριστίνας. Ακους εκεί να μην μπορούμε να κάνουμε πιστολάκι στις 11 το βράδυ....??? Ακόμα νιώθω την παγωνιά στην ραχοκοκκαλιά μου που κοιμήθηκα με το κεφάλι μου να στάζει και την πετσέτα-τουρμπάνι........... Ευτυχώς είχαμε η μια την άλλη να ζεσταινόμαστε :)
Αλλά δεν μας χάλασε και πολύ! Στο κάτω κάτω, αύριο δεν θα ήταν εκεί!
Όχι ότι είμαστε αχάριστες, προς Θεού, η γυναίκα μας άνοιξε το σπίτι της, αλλά από την άλλη, Έλληνες είμαστε, έχουμε συνηθίσει αλλιώς, έχει άλλη έννοια για εμάς η φιλοξενία. Δεν περιμέναμε βέβαια το σφαχτό τον μόσχο τον σιτευτό ή τα 8 πιάτα που θα είχε μαγειρέψει αντίστοιχα η κάθε Βέτα και η κάθε Βιόλα (Να, αυτά είναι που αγαπάμε στην Ελλαδίτσα Βουλουβουτάκι μου) αλλά βρε αδερφέ μια κρυάδα την έβγαζε η γυναίκα από φυσικού της.
...καληνύχτα!

Αγαπητό μου ημερολόγιο. Συγνώμη για την απουσία μου.

γειά!
Ήθελα εδώ και καιρό να δημοσιεύσω. Το κενό Οκτώβριος-Μάρτιος δημιουργήθηκε όχι λόγω έλλειψης έμπνευσης ή υλικού ή χρόνου. Ήταν καθαρά τεχνικής φύσεως. Τελικά τα κατάφερα... Έστιψα το μυαλό μου, έκανα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και τελικά βρήκα ποιό είναι το gmail μου... Το password ήταν πιο εύκολη υπόθεση, είναι το ίδιο σχεδόν παντού (πανούργα Δέβλιο μην το χρησιμοποιήσεις αυτό!!!).
Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι κινητήρια δύναμη για να ανατρέξω στους κωδικούς και να ξαναγράψω στο ημερολόγιο μου υπήρξε ο...Elias the Greek.
Ορίστε το είπα, Ηλία μπορείς να κάνεις πανηγύρια εκεί στο εξωτικό Ομάν.
"Ποιός είναι αυτός" θα μου πείτε? "Δεν ξέρω!" θα σας απαντήσω.
Ας πούμε ότι είναι ο φανταστικός μου φίλος...
Κάποια έχει τον Ηλία Ελιά ως φωνή της συνείδησης της. Παντού υπάρχει ένας Ηλίας μήπως?

Από πού να πρωτοαρχίσω τώρα.
Είναι τόσος καιρός, τόσα πολλά, τόσοι πολλοί....
Για να δούμε πώς θα πάει.
Ξεκινάω με το Π α ρ ί σ ι.
Το τόσο σημαντικό ταξίδι-αστραπή στο Παρίσι, που εκτός από τα κορυφαία σχόλια στο facebook, δεν του απέδωσα ούτε τα μισά όσα του άξιζαν.
Είναι μερικά πράγματα λοιπόν που για κάποιο λόγο τα αναβάλεις χωρίς τελικά να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Το αναλύσαμε εκτενώς με την Μελ. Άκρη δεν βγάλαμε, απλά συμφωνήσαμε ότι αναβάλουμε.
Έτσι κι αυτό το φουκαριάρικο το ταξίδι-reunion. Πόσο καιρό δεν το συζητάμε? Χρόνια ολόκληρα. Πόσο φοβερό ήταν να εξοικονομήσουμε 5 μέρες δηλαδή? Μάλλον καθόλου. Ένας "αρραβώνας" ήταν το έναυσμα.
Αφού λοιπόν χώνεψα ότι "δεν θα ξαναπάμε interrail", μπορώ πλέον με βεβαιότητα να πω "πότε θα ξαναπάμε τετραήμερο????". Γιατί ήταν μη γίνει η αρχή.
Το τρελό πατιρντί ξεκίνησε εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου που κλείναμε τα εισιτήρια με την sis σε απευθείας σύνδεση Θεσσαλονίκη-Μυτιλήνη. Κινητά, σταθερά, skype και email σε πλήρη αρμονία (και όλα αυτά μαζί σε πλήρη αρμονία με το σύμπαν?). Πατούσα τους αριθμούς της πιστωτικής και νομίζαμε ότι πατούσαμε τον συνδυασμό για θησαυροφυλάκιο... (...Χμ... τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν όντως θησαυρός.... για τα ανεκτίμητα υπάρχει η visa). Νομίζω πως αν είμασταν με την Μελ μαζί, θα κάναμε το γελοίο χορό γύρω γύρω αγκαλιασμένες και χαχανίζοντας υστερικά. Όπως τότε που την είχα πετύχει τυχαία στο Κόσμος και μας κοιτούσαν όλοι να κάνουμε τις Ινδιάνες σε πολεμικό χορό. Ο Βαγγέλης έκανε διακριτικά ότι δεν μας ξέρει, μέχρι να ηρεμήσουμε!
Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν.
Μόλις μας ήρθαν οι επιβεβαιώσεις emailικώς, εκεί νομίζω το χάσαμε τελείως! Η μαμά μου παρατήρησε ότι από εκείνο το απόγευμα και μετά, μέσα στο σπίτι πλέον δεν περπατούσα: η διαδρομή δωμάτιο-κουζίνα γινόταν χοροπηδηχτί, ενώ η σαλόνι-μπάνιο με δρασκελιές. Εγώ δεν το είχα προσέξει για να είμαι ειλικρινής. Ούτε ότι έκανα ένα ψιλοξεσκόνισμα στα γαλλικά μου.
"Γειά σου Κατερίνα, πώς ήταν στο γραφείο σήμερα?"
"Τρε μπιεν μα μερ, κεσκονβα μανζέ οζουρντουί?"
Ό,τι να'ναι δηλαδή.
Τα ζαβά πάνε εκδρομή. Ούτε πριν την κατασκήνωση του ΣΕΟ δεν χαιρόμασταν τόσο. Δεν μας έκοβε. Με τον ενθουσιασμό βέβαια του interrail δεν θα κάνω σύγκριση, θα ήταν ιεροσυλία, εντάξει. Είναι απλά διαφορετικά.
Ωπ. Μου ήρθε φλας. Μάλλον ξεκινάω την πολυλογία. Και είναι γνωστό ότι δεν μιλάω πολύ. Ειδικά όταν διηγούμαι ταξίδια. Με το τσιγκέλι τα λέω... εεεε?
Μπάστα.
Για να μην γίνει ένα μακρυνάρι η διήγηση από το Παρίσι, κάνω μία παύση εδώ και επανέρχομαι με λίγες παραπάνω λεπτομέρειες λίαν συντόμως.
Bisous!

ΜΟΛΙΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΔΕΛΦΙΝΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 20.000.000 ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΓΗ........

Ορίστε κατόρθωμα, καμαρώστε (once again) την αθλιότητα του πλανήτη μας:


The Yangtze River dolphin is now almost certainly extinct, making it the first dolphin that humans drove to extinction, scientists have now concluded after an intense search for the endangered species.


The loss also represents the first global extinction of megafauna—any creature larger than about 200 pounds (100 kilograms)—for more than 50 years, since the disappearance of the Caribbean monk seal (Monachus tropicalis).The Yangtze River dolphin or baiji (Lipotes vexillifer) of China has long been recognized as one of the world's most rare and threatened mammal species."It's a relic species, more than 20 million years old, that persisted through the most amazing kinds of changes in the planet," said marine biologist Barbara Taylor at the National Oceanic and Atmospheric Administration's Fisheries Service. "It's been here longer than the Andes Mountains have been on Earth."
In 1999, the surviving baiji population was estimated to be as low as just 13 dolphins, compared to 400 known baiji in 1981. The last confirmed glimpse of a baiji was documented by a photo taken in 2002, although unverified sightings were reported as recently as 2006.An international team of scientists conducted an intense six-week search for the dolphin in two research vessels during November and December 2006, covering the entire known range of the baiji in the 1,037-mile (1,669-kilometer) main channel of the Yangtze River. The researchers and their instruments failed to see or hear any evidence that the dolphin survives.
"It was a surprise to everyone on the expedition that we didn't have any sightings at all, that the extinction just happened so quickly," Taylor recalled.
This would make the baiji the first cetacean—that is, dolphin, porpoise or whale—to go extinct because of humans.The species was probably driven to extinction by harmful fishing practices that were not even devised to harm the dolphins, such as the use of gill nets, rolling hooks or electrical stunning. The findings are detailed Aug. 7 in the journal Biology Letters."In the past, you had this out-of-control whaling that still didn't result in any extinctions, but these accidental deaths, which are much less visible to people, are much more insidious," Taylor said.Even if any baiji exist that scientists did not find, the continued deterioration of the Yangtze region's ecosystem—home to roughly 10 percent of the world's human population—means the species has no hope of even short-term survival as a viable population, the researchers added."
To help save the endangered Yangtze finless porpoises (Neophocaena phocaenoides asiaeorientalis) that also live in the river, we'll likely have to keep them in lake preserves or raise them in captivity, because the situation in that river doesn't look like it can be controlled at this point," Taylor explained.
With the loss of the Yangtze River dolphin, the world's most critically endangered cetacean species now is the vaquita or Gulf of California porpoise (Phocoena sinus), of which 250 survive. The vaquita and other coastal dolphins around the world now face the same peril that claimed the baiji—accidental deaths from fishing."We have to find a way to let small-time fishermen put food on their tables that doesn't involve putting gill nets in the water that decimate these species," Taylor said. "Unless we figure out a way to deal with this problem, the baiji may be the first in quite a long line of animals to face extinction."



ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:
http://www.asianews.it/index.php?l=en&art=9046
http://news.nationalgeographic.com/news/2006/12/061214-dolphin-extinct.html
http://www.channel4.com/news/articles/science_technology/dolphin+species+declared+extinct/659872
http://news.bbc.co.uk/2/hi/science/nature/6935343.stm

Σοφία, Αγάπη, Πίστη και Ελπίδα!

...Τις προάλλες έμαθα ότι συνευρέθηκαν Σοφία, Αγάπη, Πίστη και Ελπίδα για να παίξουν μπιρίμπα. Συνάντηση κορυφής θα πω εγώ.



Αγαπητό μου ημερολόγιο (παύλα ιστολόγιο παύλα blogολόγιο),

Mπορώ να σου εξομολογηθώ με βεβαιότητα ότι νιώθω τυχερή. Μετά από εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά γέλιου, τραγουδιού, βλακείας, μπιρίμπας και γελοιότητας, αισθάνομαι πολύ τυχερή.
Είχα πολύ καιρό να αναλογιστώ το πολύ σοφό "the best things in life are free".
Εντάξει, εμάς μας στοίχισε ένα κουτί πορτοκαλόφλουδες από το μίλτο, μερικά μπουκάλια κρασί και ένα (kingsize) σακούλι πατατάκια, αλλά το κέρδος ήταν χαλαρά 1 χρόνος ζωής από το γέλιο! Απίστευτο γέλιο όμως!
Αυτό το γέλιο το συγκεκριμένο που μου έχει λείψει τόσο πολύ...

Το είχαμε από πάντα. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει ουκ ολίγες. Αλλά ήταν λίγο καταπιεσμένο το καημένο το γέλιο μας... Καταχωνιασμένο. Σαν τις μάλλινες κάλτσες στο συρτάρι.
Ευτυχώς εμάς το γέλιο ούτε ναφθαλίνη μυρίζει, ούτε τρύπες από σκώρους έχει! Είναι τσίλικο, του κουτιού, σαν να μην πέρασε ούτε μια σεζόν!
Αυτό το προχτεσινό πάντως ήταν ολόφρεσκο, σπαρταριστό.
Ή που αυτό το κρασί παραήταν παλαιωμένο, ή που η έλλειψη βαράει στο κεφάλι τελικά.
Έλλειψη λέμε.
Πονηρά μυαλά τί σκεφτήκατε???? Η έλλειψη φιλενάδων εννοώ.
Γιατί εγώ πάσχω το ξέρετε.
Ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω την αγαπημένη μου σκέψη.
Άπό τότε που με θυμάμαι, πάντα είχα την φιλία πολύ ψηλά. Νομίζω παραπλεύρως της οικογένειας, λίγο διαγώνια και κάτω δεξιά. Είχα εξαπανέκαθεν φίλους και φίλες αλλά δεν τρελλαινόμουν κιόλας. Κάτι έψαχνα κατά βάθος. Κάπου εκεί με τις αναζητήσεις μου και τις παραξενιές της εφηβείας ανακάλυψα και τις παραξενιές της φύσης! Αυτές τις αλλοπρόσαλλες που ο θεούλης έστειλε για φίλες μου (την μία μου την είχε στείλει από νωρίς, στην β' δημοτικού από τα σπουργιτάκια πακέτο, κάναμε ένα pause και χάρη στην κρυογονική πήρε ξανά σάρκα και οστά κατά την εφηβική περίοδο και αυτή!). Καμία συνοχή μεταξύ μας, οτι-να-ναι, από όλα είχε το πανέρι, ξανθιές, μελαχρινές, ψηλές, κοντές, αδύνατες, χοντρές κλπ. και έτσι κάπως διαμορφώθηκε και η δική μου κοριτσοπαρέα! Η τσιπολινοπαρέα! Και περάσαμε ωραία! Με τα πάνω μας, με τα κάτω μας, είμασταν και οι πρώτες!
Αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος (ποιός μ...κας το ανακάλυψε αυτό???)?
Η ευλογία μου έγινε κατάρα?
Η καθεμιά πήρε τον δρόμο της, για άλλη πόλη, για άλλη χώρα κι εγώ απέμεινα να φυλάω τα μπόσικα στην όμορφη Θεσσαλονίκη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο τον καφέ στο Friends που αποχαιρετούσα και τις τελευταίες.
Δεν θα ξεχάσω καμιά από τις φορές που τις περιμένω να έρθουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την 28η Οκτωβρίου, στις εκλογές κλπ. κλπ.
Θέλω όμως να ξεχάσω το κενό που νιώθω όταν τις αποχαιρετώ σε τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια...
Τί είναι χειρότερο? Που φεύγουν αυτές ή που μένω πίσω με την προσμονή της επόμενης φοράς?
Έχω αυτό που πάντα ήθελα και τελικά δεν το έχω?
Αχ πώς τα έκανα έτσι? Εγώ σκόπευα να τα πω με χαρά και κατέληξα σε δακρύβρεχτη κατάθεση ψυχής? Μπριτς!
Όχι αγαπητό μου ημερολόγιο.
Τελικά δεν είναι κατάρα. Ευλογία είναι. Ακόμα κι έτσι.
Γιατί προχτές κατάλαβα ξανά ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση "αποχή" κι αν κάνουμε (από την φιλία πονηρούτσικα!!) τελικά θα είμαστε πάντα Η τ σ ι π ο λ ι ν ο π α ρ έ α :).
Και θα γελάμε μέχρι δακρύων και θα τραγουδάμε με γκαρίλες και θα φοράμε για καπέλο έθνικ αμπαζούρ και θα κάνουμε τις μαμάδες να βλαστημάνε τα άτιμα τα γονίδια! Ε κορίτσια?
Και έχω feeling ροζ ότι οι "στραβές" που έγιναν θα βρουν κι αυτές τον δρόμο τους. Ε κορίτσια? Μην μου το χαλάτε πλιζ...
Αυτά για την ώρα. Γειά σας τσιπολινάκια σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος.

Αυτές οι εκλογές μου δίδαξαν ότι όλα είναι πιθανά:
Αφού το σουβλάκι σου το τρως από όλα, γιατί να μην τραγουδάς την Barbie στα γιαπωνέζικα?

P.S. --> Μικρό V. είσαι επάξιο τσίπο! Join the club! ;)

Είδηση που σπαρταράει!

Άκουσον-άκουσον!
Δύο αδελφές, ετών 22 και 27 (αν δεν απατώμαι) διαπληκτίστηκαν λέει μόλις η αρχαιότερη ανακάλυψε την πλεκτάνη που είχε στηθεί πίσω από την πλάτη της.
Αιτία και πέτρα του σκανδάλου? Η επί "ν" έτη φίλη της "μεγάλης", η οποία ήταν σε παράλληλη επικοινωνία με την νεότερη, χωρίς να είναι ενήμερη η "μεγάλη"..... Όπως είναι φυσικό η "μεγάλη" το θεώρησε ασέβεια. Και με το δίκιο της θα πω εγώ.
Αυτή την στιγμή η κατάσταση έχει πάρει ανεξέλεγκτη τροπή και κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα της "μικρής" και της "τρίτης" καθώς η "μεγάλη" τους την έχει στημένη....

Και διερωτώμαι εγώ... Αυτή η "τρίτη" λίγη ΤΣΙΠ(Ο)Α δεν είχε πάνω της που τόλμησε και μπήκε ανάμεσα στις δύο αδελφούλες? Τόσο αναίσχυντη πια? Να κλείσει ένα σπίτι για ένα καπρίτσιο της?
Τς...τς...τς...
Σε τί κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας?

Έναστρη νύχτα