Αγαπητό μου ημερολόγιο (παύλα ιστολόγιο παύλα blogολόγιο),
Mπορώ να σου εξομολογηθώ με βεβαιότητα ότι νιώθω τυχερή. Μετά από εκείνη την ανεπανάληπτη βραδιά γέλιου, τραγουδιού, βλακείας, μπιρίμπας και γελοιότητας, αισθάνομαι πολύ τυχερή.
Είχα πολύ καιρό να αναλογιστώ το πολύ σοφό "the best things in life are free".
Εντάξει, εμάς μας στοίχισε ένα κουτί πορτοκαλόφλουδες από το μίλτο, μερικά μπουκάλια κρασί και ένα (kingsize) σακούλι πατατάκια, αλλά το κέρδος ήταν χαλαρά 1 χρόνος ζωής από το γέλιο! Απίστευτο γέλιο όμως!
Αυτό το γέλιο το συγκεκριμένο που μου έχει λείψει τόσο πολύ...
Το είχαμε από πάντα. Το ξέρω γιατί το έχω ζήσει ουκ ολίγες. Αλλά ήταν λίγο καταπιεσμένο το καημένο το γέλιο μας... Καταχωνιασμένο. Σαν τις μάλλινες κάλτσες στο συρτάρι.
Ευτυχώς εμάς το γέλιο ούτε ναφθαλίνη μυρίζει, ούτε τρύπες από σκώρους έχει! Είναι τσίλικο, του κουτιού, σαν να μην πέρασε ούτε μια σεζόν!
Αυτό το προχτεσινό πάντως ήταν ολόφρεσκο, σπαρταριστό.
Ή που αυτό το κρασί παραήταν παλαιωμένο, ή που η έλλειψη βαράει στο κεφάλι τελικά.
Έλλειψη λέμε.
Πονηρά μυαλά τί σκεφτήκατε???? Η έλλειψη φιλενάδων εννοώ.
Γιατί εγώ πάσχω το ξέρετε.
Ήρθε η ώρα να δημοσιεύσω την αγαπημένη μου σκέψη.
Άπό τότε που με θυμάμαι, πάντα είχα την φιλία πολύ ψηλά. Νομίζω παραπλεύρως της οικογένειας, λίγο διαγώνια και κάτω δεξιά. Είχα εξαπανέκαθεν φίλους και φίλες αλλά δεν τρελλαινόμουν κιόλας. Κάτι έψαχνα κατά βάθος. Κάπου εκεί με τις αναζητήσεις μου και τις παραξενιές της εφηβείας ανακάλυψα και τις παραξενιές της φύσης! Αυτές τις αλλοπρόσαλλες που ο θεούλης έστειλε για φίλες μου (την μία μου την είχε στείλει από νωρίς, στην β' δημοτικού από τα σπουργιτάκια πακέτο, κάναμε ένα pause και χάρη στην κρυογονική πήρε ξανά σάρκα και οστά κατά την εφηβική περίοδο και αυτή!). Καμία συνοχή μεταξύ μας, οτι-να-ναι, από όλα είχε το πανέρι, ξανθιές, μελαχρινές, ψηλές, κοντές, αδύνατες, χοντρές κλπ. και έτσι κάπως διαμορφώθηκε και η δική μου κοριτσοπαρέα! Η τσιπολινοπαρέα! Και περάσαμε ωραία! Με τα πάνω μας, με τα κάτω μας, είμασταν και οι πρώτες!
Αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος (ποιός μ...κας το ανακάλυψε αυτό???)?
Η ευλογία μου έγινε κατάρα?
Η καθεμιά πήρε τον δρόμο της, για άλλη πόλη, για άλλη χώρα κι εγώ απέμεινα να φυλάω τα μπόσικα στην όμορφη Θεσσαλονίκη.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο τον καφέ στο Friends που αποχαιρετούσα και τις τελευταίες.
Δεν θα ξεχάσω καμιά από τις φορές που τις περιμένω να έρθουν τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την 28η Οκτωβρίου, στις εκλογές κλπ. κλπ.
Θέλω όμως να ξεχάσω το κενό που νιώθω όταν τις αποχαιρετώ σε τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια...
Τί είναι χειρότερο? Που φεύγουν αυτές ή που μένω πίσω με την προσμονή της επόμενης φοράς?
Έχω αυτό που πάντα ήθελα και τελικά δεν το έχω?
Αχ πώς τα έκανα έτσι? Εγώ σκόπευα να τα πω με χαρά και κατέληξα σε δακρύβρεχτη κατάθεση ψυχής? Μπριτς!
Όχι αγαπητό μου ημερολόγιο.
Τελικά δεν είναι κατάρα. Ευλογία είναι. Ακόμα κι έτσι.
Γιατί προχτές κατάλαβα ξανά ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όση "αποχή" κι αν κάνουμε (από την φιλία πονηρούτσικα!!) τελικά θα είμαστε πάντα Η τ σ ι π ο λ ι ν ο π α ρ έ α :).
Και θα γελάμε μέχρι δακρύων και θα τραγουδάμε με γκαρίλες και θα φοράμε για καπέλο έθνικ αμπαζούρ και θα κάνουμε τις μαμάδες να βλαστημάνε τα άτιμα τα γονίδια! Ε κορίτσια?
Και έχω feeling ροζ ότι οι "στραβές" που έγιναν θα βρουν κι αυτές τον δρόμο τους. Ε κορίτσια? Μην μου το χαλάτε πλιζ...
Αυτά για την ώρα. Γειά σας τσιπολινάκια σε όποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος.
Αυτές οι εκλογές μου δίδαξαν ότι όλα είναι πιθανά:
Αφού το σουβλάκι σου το τρως από όλα, γιατί να μην τραγουδάς την Barbie στα γιαπωνέζικα?
P.S. --> Μικρό V. είσαι επάξιο τσίπο! Join the club! ;)
