Τώρα που είπα βαλίτσα... Μεγάλη η χάρη σου Βουλουβούτη που για να φέρω τα μακαρόνια για το παστίτσιο σου και τα κριθαράκια με "φώτισε" ο θεούλης και πήρα την βαλίτσα-ντουλάπα η οποία από μόνη της ζύγισε χαλαρά μια 8άρα κιλά....! Το μετάνιωνα (και η Μελίνα επίσης) την ώρα που την σουρμαλούσα στα άδυτα του παριζιάνικου μετρό αλλά ήταν πολύ αργά... Η μαμά φυσικά για άλλη μια φορά είχε δίκιο, αλλά ρε παιδιά, παστίτσιο με σπασμένα μακαρόνια δεν γίνεται, γίνεται???
Όλως παραδόξως, στις 11 το βράδυ είχα τελειώσει. Μπάνιο, πιστολάκι το μαλλί, γαλλικό μανικιούρ εξπρές, καληνύχτες και φιλάκια με το αμόρε, κάτι ψιλοξεμαλιάσματα με την μανούλα μου και.... ζζζζ. Ανήσυχο βέβαια ήταν το "ζζζ" γιατί ως γνωστόν σε κάθε ταξίδι ή εκδρομή βλέπω πάντα τον εφιάλτη ότι ξυπνάω αργά ή ότι χάνω την πτήση και γι'αυτό δεν μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος πότέ. Με το που άκουσα το ξυπνητήρι σηκώθηκα σαν ελατήριο, ντύθηκα, πλύθηκα, έβαλα την οδοντόβουρτσα μου στο νεσεσέρ και κάλεσα το ταξί μου. Το μόνο που θυμάμαι (εκτός από το άγχος στο ζύγισμα στο check-in) ήταν η ανακοίνωση της προσγείωσης στο ΕλΒελ!
Εκεί περίμενα να έρθει η Δέβλιο. Φυσικά ως γνωστόν, με το που κοιταχτήκαμε αρχίσαμε να κάνουμε τον (γνωστό πια) Ινδιάνικο χορό. Στα γονίδια να οφείλεται κι αυτό άραγε? Και ποιά από όλες επιτέλους αποφάσισε ότι πρέπει να χοροπηδάμε αμα τη συναντησει μας??? Ο αστυνομικός προφανώς μας πέρασε για νοητικά καθυστερημένες, αφού μας άφησε παρκαρισμένες μπροστά στην έξοδο για τουλάχιστον 20' χωρίς να σφυρίξει! Περιττό να αναφέρω ότι με το που κοιταχτήκαμε αρχίσαν να τρέχουν τα ζουμιά. Έχουμε καταντήσει γραφικές σε αυτό το αεροδρόμιο με τις κλάψες μας. Μου αρέσει όμως! Και ξέρω ότι αρέσει και στην Σο!!! Δεν αρέσει σε καμία άλλη αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει!!! Βέβαια ΤΟ ζουμί έπεσε μόλις η Σο με πληροφόρησε ότι θα γίνει μανούλα!!!!!! Εκεί έπεσε και Ινδιάνικος αλαλαγμός αν θυμάμαι καλά!
----Παρένθεση για την φίλη Σοφία----
Δεν πρόλαβα να το καλοσκεφτώ αλλά η χαρά μου ήταν πηγαία. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι το ήξερα κατά κάποιο τρόπο. Απλά ήταν σαν να ήθελα να σε ακούσω να μου το λες. Γι΄αυτό και τις προηγούμενες εβδομάδες Σοφία σε σκεφτόμουν συνεχώς έγκυο, σε σκεφτόμουν πώς θα είσαι μανούλα και γενικά η εικόνα που είχα για σένα έκλινε προς την μητρότητα και αν θυμάσαι καλά σε είχα πρήξει κιόλας. Λίγο νωρίς ήρθε η εγκυμοσύνη ίσως, γιατί όπως σου είπα κι εγώ και άλλοι θα προτιμούσα να χαρείς ακόμα περισσότερο την "ελευθερία" σου αλλά αφού τώρα ήρθε αυτό το πολύτιμο αγαθό σου εύχομαι να το απολαύσεις και να σου πάνε όλα καλά μέχρι το τέλος. Ή μέχρι την αρχή???!!?? Την άποψη μου για την οικογένεια και τα παιδιά την ξέρεις και εσύ και όλοι, οπότε δεν χρειάζεται να σταθώ σε αυτό. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι που δεν θα μπορώ να ζω αυτή την τόσο σημαντική φάση της ζωής σου από κοντά. Για άλλη μια φορά σε μισώ και θέλω να σε μπατσίσω και να σε φτύσω που είσαι μακριά (και μαζί με σένα και αυτόν που σε πήρε μακριά!) αλλά δεν θα το κάνω γιατί σε αγαπώ γιατί είσαι φίλη μου όπου και να είσαι. Να προσέχεις τον εαυτό σου και να μαζέψεις δυνάμεις γιατί σε περιμένουν καινούρια όμορφα άγνωστα πράγματα. Επίσης τώρα θα δεις την γλύκα που θα χαζεύεις τις βιτρίνες με τα είδη μπε-μπε που εμένα με κοροϊδεύατε χρόνια τώρα!
----Κλείνει η παρένθεση----
Αφού αποχαιρέτησα την Σο (η κατάρα του να αποχαιρετάω κόσμο που λέγαμε.....) στρώθηκασε μία καρέκλα και περίμενα την αδερφή Μελ να έρθει από Μυτιλήνη.
Μόλις βγήκε από τις αφίξεις ήταν σαν να βγήκε ας πούμε από τη τουαλέτα της καφετερίας που πίναμε καφέ πριν λίγο. Εντάξει, είχαμε βρεθεί πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη, αλλά ρε γαμώτο αυτό με τις φίλες μου παραείναι παράδοξο. Ποτέ μία αμηχανία? Ένα κενό? Τίποτα πια??? :)Απο εκείνο το σημείο ξεκίνησε και επισήμως το reunion μας!
Φέραμε βόλτα όλο το The Mall και προσπαθούσα με μανία να πείσω την Σαμ(άνθα) να μην ψωνίσει τίποτα. Ποιά, εγώ! Κι όμως. Της επέτρεψα να αγοράσει την μάσκα ύπνου όμως. Γιατί τέτοιες ευκαιρίες δεν τις ξαναβρίσκεις. Όλη την ώρα μιλούσαμε ακατάπαυστα, σαν κοριτσάκια που συναντιούνται ξανά στο σχολείο τον Σεπτέμβριο και διηγούνται η μία στην άλλη τις περιπέτειες του καλοκαιριού. Δεν ξέραμε τί να πρωτοπούμε. Τα είπαμε όλα. Χύμα! Παλιά τα λέγαμε λίγο πιο φιλοσοφημένα. Και καλά... Τώρα νομίζω είμαστε σε άλλο επίπεδο επικοινωνίας. Χωρίς φρου φρου κι αρώματα, χωρίς ωραιοποιήσεις στον λόγο μας, απλά και συγκεκριμένα. Για τους πρώην, για τους νυν, για τους επόμενους. Για μένα, για εκείνη, για τις άλλες. Για όλους και για όλα. Και το γεγονός ότι είμασταν μακριά από τις βάσεις μας ήταν καταλυτικό. Δεν είχαμε τίποτε άλλο να κάνουμε! Αυτός ήταν ο σκοπός μας! Όταν πήγε για τσίσα, ενώ την περίμενα, στάθηκα και αναλογίστηκα ότι αυτό το ταξίδι ήταν ακριβώς αυτό! Δεν είχαμε τίποτε απολύτως να κάνουμε, εκτός από το να ζούμε την στιγμή, χωρίς να σκεφτούμε δουλειές, σπίτια, γκόμενους, τίποτα. Είμασταν η μία για την άλλη και μαζί για να γεμίσουμε μπαταρίες και για να αναπληρώσουμε το κενό που υπάρχει στην ζωή μας! Έτσι κάπως κύλησε η μέρα μας. Μπιρ μπιρ και γέλια. Και ύπνο στο αεροπλάνο. Πολύ ύπνο.
Και πλαστικοποιημένες κάρτες με οδηγίες προς ναυτιλωμένους (Μελ για σένα και στην κόλαση, πλέον είναι guarantee). Και πολύ - μα πάρα πολύ - αγάπη.
Στο Παρίσι φτάσαμε βράδυ. Ένα πολιτισμικό σοκ το πάθαμε με την ψύχρα. Αλλά δεν μας ένοιαξε και ιδιαίτέρως. Το Car Air France ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Αυτή η βραδινή διαδρομή ήταν ωραία για intro. Το πιο κουλό ήταν βέβαια ότι μόλις βολευτήκαμε στις θέσεις μας στο λεωφορείο ξαφνικά είδαμε στην οθόνη τα π ι τ ό γ υ ρ α και τους σ ο ύ β λ α κ ο υ ς να δίνουν και να παίρνουν! Διαφήμιση "Visit Greece"???!!!?? Οιωνός or what????
Ο Jeremy μας υποδέχτηκε με χαρά (Δεν ήξερε με τί είχε να κάνει, γι'αυτό... Η γνωρίμία στον γάμο της Σοφίας βέβαια ήταν ένα κλου, αλλά μάλλον θα πίστευε ότι κάτι είχαμε πάρει τότε και είμασταν έτσι....). Το ίδιο και η μαμά και η γιαγιά του, στην σύντομη συνάντηση που είχαμε! Αυτές με το δικιο τους, είμασταν και οι δύο κόσμιες και γλυκύτατες. Αμά θέλουμε εμείς.....!
Το δείπνο μας ήταν ήρεμο και χαλαρό, σε μία αμερικανιά εστιατόριο-μπαρ. Την βραδιά μας χάλασε λίγο η ξινίλα της πεθεράς της Χριστίνας. Ακους εκεί να μην μπορούμε να κάνουμε πιστολάκι στις 11 το βράδυ....??? Ακόμα νιώθω την παγωνιά στην ραχοκοκκαλιά μου που κοιμήθηκα με το κεφάλι μου να στάζει και την πετσέτα-τουρμπάνι........... Ευτυχώς είχαμε η μια την άλλη να ζεσταινόμαστε :)
Αλλά δεν μας χάλασε και πολύ! Στο κάτω κάτω, αύριο δεν θα ήταν εκεί!
Όχι ότι είμαστε αχάριστες, προς Θεού, η γυναίκα μας άνοιξε το σπίτι της, αλλά από την άλλη, Έλληνες είμαστε, έχουμε συνηθίσει αλλιώς, έχει άλλη έννοια για εμάς η φιλοξενία. Δεν περιμέναμε βέβαια το σφαχτό τον μόσχο τον σιτευτό ή τα 8 πιάτα που θα είχε μαγειρέψει αντίστοιχα η κάθε Βέτα και η κάθε Βιόλα (Να, αυτά είναι που αγαπάμε στην Ελλαδίτσα Βουλουβουτάκι μου) αλλά βρε αδερφέ μια κρυάδα την έβγαζε η γυναίκα από φυσικού της.
...καληνύχτα!
