Ήθελα εδώ και καιρό να δημοσιεύσω. Το κενό Οκτώβριος-Μάρτιος δημιουργήθηκε όχι λόγω έλλειψης έμπνευσης ή υλικού ή χρόνου. Ήταν καθαρά τεχνικής φύσεως. Τελικά τα κατάφερα... Έστιψα το μυαλό μου, έκανα όλους τους πιθανούς συνδυασμούς και τελικά βρήκα ποιό είναι το gmail μου... Το password ήταν πιο εύκολη υπόθεση, είναι το ίδιο σχεδόν παντού (πανούργα Δέβλιο μην το χρησιμοποιήσεις αυτό!!!).
Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι κινητήρια δύναμη για να ανατρέξω στους κωδικούς και να ξαναγράψω στο ημερολόγιο μου υπήρξε ο...Elias the Greek.
Ορίστε το είπα, Ηλία μπορείς να κάνεις πανηγύρια εκεί στο εξωτικό Ομάν.
"Ποιός είναι αυτός" θα μου πείτε? "Δεν ξέρω!" θα σας απαντήσω.
Ας πούμε ότι είναι ο φανταστικός μου φίλος...
Κάποια έχει τον Ηλία Ελιά ως φωνή της συνείδησης της. Παντού υπάρχει ένας Ηλίας μήπως?
Από πού να πρωτοαρχίσω τώρα.
Είναι τόσος καιρός, τόσα πολλά, τόσοι πολλοί....
Για να δούμε πώς θα πάει.
Ξεκινάω με το Π α ρ ί σ ι.
Το τόσο σημαντικό ταξίδι-αστραπή στο Παρίσι, που εκτός από τα κορυφαία σχόλια στο facebook, δεν του απέδωσα ούτε τα μισά όσα του άξιζαν.
Είναι μερικά πράγματα λοιπόν που για κάποιο λόγο τα αναβάλεις χωρίς τελικά να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Το αναλύσαμε εκτενώς με την Μελ. Άκρη δεν βγάλαμε, απλά συμφωνήσαμε ότι αναβάλουμε.
Έτσι κι αυτό το φουκαριάρικο το ταξίδι-reunion. Πόσο καιρό δεν το συζητάμε? Χρόνια ολόκληρα. Πόσο φοβερό ήταν να εξοικονομήσουμε 5 μέρες δηλαδή? Μάλλον καθόλου. Ένας "αρραβώνας" ήταν το έναυσμα.
Αφού λοιπόν χώνεψα ότι "δεν θα ξαναπάμε interrail", μπορώ πλέον με βεβαιότητα να πω "πότε θα ξαναπάμε τετραήμερο????". Γιατί ήταν μη γίνει η αρχή.
Το τρελό πατιρντί ξεκίνησε εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου που κλείναμε τα εισιτήρια με την sis σε απευθείας σύνδεση Θεσσαλονίκη-Μυτιλήνη. Κινητά, σταθερά, skype και email σε πλήρη αρμονία (και όλα αυτά μαζί σε πλήρη αρμονία με το σύμπαν?). Πατούσα τους αριθμούς της πιστωτικής και νομίζαμε ότι πατούσαμε τον συνδυασμό για θησαυροφυλάκιο... (...Χμ... τώρα που το ξανασκέφτομαι, ήταν όντως θησαυρός.... για τα ανεκτίμητα υπάρχει η visa). Νομίζω πως αν είμασταν με την Μελ μαζί, θα κάναμε το γελοίο χορό γύρω γύρω αγκαλιασμένες και χαχανίζοντας υστερικά. Όπως τότε που την είχα πετύχει τυχαία στο Κόσμος και μας κοιτούσαν όλοι να κάνουμε τις Ινδιάνες σε πολεμικό χορό. Ο Βαγγέλης έκανε διακριτικά ότι δεν μας ξέρει, μέχρι να ηρεμήσουμε!
Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν.
Μόλις μας ήρθαν οι επιβεβαιώσεις emailικώς, εκεί νομίζω το χάσαμε τελείως! Η μαμά μου παρατήρησε ότι από εκείνο το απόγευμα και μετά, μέσα στο σπίτι πλέον δεν περπατούσα: η διαδρομή δωμάτιο-κουζίνα γινόταν χοροπηδηχτί, ενώ η σαλόνι-μπάνιο με δρασκελιές. Εγώ δεν το είχα προσέξει για να είμαι ειλικρινής. Ούτε ότι έκανα ένα ψιλοξεσκόνισμα στα γαλλικά μου.
"Γειά σου Κατερίνα, πώς ήταν στο γραφείο σήμερα?"
"Τρε μπιεν μα μερ, κεσκονβα μανζέ οζουρντουί?"
Ό,τι να'ναι δηλαδή.
Τα ζαβά πάνε εκδρομή. Ούτε πριν την κατασκήνωση του ΣΕΟ δεν χαιρόμασταν τόσο. Δεν μας έκοβε. Με τον ενθουσιασμό βέβαια του interrail δεν θα κάνω σύγκριση, θα ήταν ιεροσυλία, εντάξει. Είναι απλά διαφορετικά.
Ωπ. Μου ήρθε φλας. Μάλλον ξεκινάω την πολυλογία. Και είναι γνωστό ότι δεν μιλάω πολύ. Ειδικά όταν διηγούμαι ταξίδια. Με το τσιγκέλι τα λέω... εεεε?
Μπάστα.
Για να μην γίνει ένα μακρυνάρι η διήγηση από το Παρίσι, κάνω μία παύση εδώ και επανέρχομαι με λίγες παραπάνω λεπτομέρειες λίαν συντόμως.
Bisous!
